در راه حرکت به سمت یک دورهمی کتاب خوانی بودم
با دو تا از دوستانم حالم معمول رو به خوب بود عجله آنچنان زیادی نداشتم می دانستم که حدود پنج الی ده دقیقه دیر میرسم و برای یک همایش در ایران اتفاق کاملا نرمالی محسوب می شد.
دوستم مشغول بحث در مورد لوکیشن و کم ترافیک ترین مسیر بود و من هم طبق معمول مشغول تند رفتن و لایی کشی برای حس خوب و چند دقیقه زودتر رسیدن
همه چیز مثل دفعات قبل بود با این تفاوت که در یکی از لاین عوض کردن هایم یک موتور اسنپ بایک برخلاف مسیرش کمی تغییر جهت داد و و به من که در حال تغییر لاین بودم برخورد کرد.
هر چقدر تلاش کرد تعادلش را از دست داد و در نهایت در وسط خیابان پخش زمین شد.
تمام مدتی که پخش زمین بود من از آیینه عقب نگاهش میکردم که مبادا ماشینی به او برخورد کند .(بدترین چند ثانیه ممکن که میتوانید تصور کنید زیرا فقط مشاهده گر هستید و کاری از دستتان بر نمی آید.)
او بلند شد و خودش را جمع و جور کرد تا من بتوانم نفسی بکشم و به کنار خیابان بروم .
زدم بغل و از ماشین پیاده شدم.
همه چیز واقعی شد.
حالا خیابان ماشین ها احساسات در سلول های مغزم حس می شدند فکر این که نکند چیزی شده باشد.
کاش آسیبی ندیده باشد و …
با دوستانم به کنارش رفتیم و ما را به عنوان رهگذر دید از ما سیگاری خواست و پس از گرفتن استارت فحش دادن به ماشینی که به او زده بود را زد 🙂
یکی از دوستانم پس از اولین فحش سریع گفت آقا آقا ما بودیم تا مبادا فحش های بیشتری نسیبمان شود .
کمی گله کرد پسر محترمی بود با هم کمی گپ زدیم از حالش مطمئن شدیم و شماره ام را بهش دادیم تا در صورت نیاز یا اتفاقی تماس بگیرد.
این ماجرا با کمترین خسارت ممکن تمام شد اما من آن شب نکته مهمی را در ذهنم مرور می کردم.
قبل از شروع بحثم باید بگویم در مورد کلی از این اتفاقات پشت فرمان قبلا تحقیقاتی صورت گرفته است.
چرا وقتی پشت فرمان می نشینیم به انسان دیگری تبدیل می شویم؟ (+ +)
اما اصلی ترین نکته در پس همین مقالات نیز همین مورد ساده هست
پشت فرمان واقعی نیست واقعیت وقتی است که پیاده میشوی و کف خیابان راه میروی و بو میکشی .
این بحث به مرور زمان کامل می شود.
