معرفی فیلم مرثیه ای برای یک رویا
فیلم سینمایی requiem for a dream محصول سال ۲۰۰۰ ساخته و شاهکار دارن آرونوفسکی هست.
میتونم بگم از معدود فیلم های سینمایی بود که وقتی به پایان رسید تا مدت ها در وجد و درک حس و حال و فضای فیلم بودم .
هیچ وقت فراموش نمی کنم که با دوستم تماس گرفتم و انقدر از وجنات و خوبی های فیلم برایش گفتم که بالاخره راضی به دیدن فیلم شد.
و وقتی فیلم را به پایان رساند نظرش صرفا معمولی بود و عمق شاهکاری را که من در ذهن خود می پروراندم احساس نکرده بود.
برای همین تا به امروز وقتی تعریف زیادی از محتوا،محصول یا خدماتی میکنم به من می گوید باز مثل فیلم requiem for a dream اش نکن. (انقدر خوب جلوه نده که سطح انتظارات من را بیش از حد بالا ببری)
ولی مشکل از من یا فیلم نبود.
فیلم در مورد «اعتیاد» است. طبیعی به نظر میرسد که یک معتاد چند ساله فیلم را بهتر از یک فرد معمولی حس کند و از آن لذت بیشتری ببرد.
خوش بختانه من معتاد نبوده و نیستم اما خیلی بیشتر از دوستم روی مقوله های عادت ، رفتار ،ناخودآگاه ،شیوه های تصمیم گیری و اعتیاد درگیر بوده و دقیق شدم.
چند سال پیش نیز یک ویدیو خوب در مورد همین سیستم دوپامین و پاداش ها دیدم که انقدر مرا مجذوب خود کرد که برایش زیرنویس فارسی درست کردم.(+)
برگردم به بررسی فیلم
مرثیه در معانی :
تعزیه، رثا، سوگ سرود، مرثیت، سوگنامه، نوحه، نوحه سرایی ، عزاداری، سوگواری، ماتم
به کار می رود.
بیایید به لغت اصلی نگاهی کنیم : requiem می شود :
(especially in the Roman Catholic Church) a Mass for the repose of the souls of the dead.
یا همان :
(کلیسای کاتولیک) نماز میت، عشای ربانی برای روح مرده (یا مردگان)، فاتحه
خلاصه که بعد از این همه معانی باید کم کم فهمیده باشید هدف از نام فیلم یک فاتحه و سوگ مطلق برای رویاست .
یعنی دیگر جای هیچ امیدی نیست.
وقتی برای مرثیه خوانی بالای سر مرده می روید انتظار زنده شدنش را نداریم
پس ویژگی های: غم و اندوه و نداشتن امید.
خلاصه که مرثیه ای برای یک رویا تا اینجا نشانمان داد که در اوج غم و اندوه به طور کامل هم پذیرفتیم که رویا را از دست دادیم و در سوگ آن مرثیه میخوانیم.
ویدیو و متن زیر را در کانال تلگرامی soul of dream دیدم و فکر میکنم تعریف مناسبی برای رویا بود.
مرگ، بزرگترین باخت زندگی نیست.
بزرگترین باخت، آرزوها و چیز هایی هستند که درون ما میمیرند درحالی که هنوز زنده هستیم.(کانال سول)
مرثیه ای برای یک رویا به بهترین شکل ممکن ذات اعتیاد و نتیجه آن را به نمایش میگذارد آن هم با صراحت و جدیت و بدون تعارف.
از دست رفتن امید و رویا
رویایی که در بالا گفتم به مراتب مهم تر از مرگ آدمی است.
چرا که انسان زنده و بی رویا تفاوتی با یک زامبی ندارد.
قسمتی از فیلم ماریون و هری دو تا از شخصیت های فیلم در زاویه خاص رویا پردازی میکنند و در مورد اهداف و مسیرشان صحبت میکنند.(جایی که هنوز امید نمرده و نفس میکشد.)
تک تک ثانیه های این فیلم را حس کردم.
حرف های بسیاری در مورد اعتیاد میشود زد که احتمالا در یک دسته بندی با نام اعتیاد در موردشان بنویسم.
پی نوشت اول:
قسمتی از فیلم را خودم هم تجربه کردم.
همانگونه دراز کشیده ام و همانگونه رویایم را دیدم ام و سپس به مرثیه اش هم رسیدم.
زندگی اکثرا باب میل ما پیش نمیرود …
پی نوشت دوم:
کمی پیش برای دوستم نوشتم:
من خیلی اینو تجربه کردم
خیلی خیلی خیلی چیزا در درونم مردن
خیلی خیلی آرزو ها کامل رفتن
خیلی خیلی چیزای ساده دیگه نیستن توی لیستم
و به وضوح مرگ در مقابلشون هیچی نیست
حتی آدمی که همه چیو از دست میده وقتی آرزو هاش نمرده باشن توش بازم پا میشه و مسیرشو میره و ادامه میده.
ولی یه معتاد حرفه ای رو ببین
رسما زنده هست بی آرزو بی هدف
ادمایی رو دیدم همینطوری شدند. اون موقع داشتن و نداشتن مهم نیست،
همینه که از دیدن لری پیج،بیل گیتس و آدمایی که به همه چی میرسن و بازم پیش میرن بازم پیش میرن و آرزو هاشون زنده هست،لذت میبرم.
کسانی که زندگی میکنند.
امیدوارم توی زندگی اگر هم برای چیزی مرثیه میخونید اون چیز رویاتون نبوده باشه.
